Ze kijkt op haar kleine vingertjes terwijl ze telt. "Bij wie ben ik als ik jarig ben? Bij papa of bij jou, mama?" Ze kijkt op en kijkt om beurten haar ouders aan. Deze zitten voor me; we hebben het net ook gehad over de omgangsregeling. Het meisje zit naast haar ouders, we hebben het over de schoolprestaties van het oudste kind. Hij zit wat ongeïnteresseerd in het midden. Een echte puber, niets boeit hem echt, behalve zijn iPad waar hij het liefst dagenlang achter verscholen zit. maar hij geeft aan dat het goed met hem gaat. Het meisje vraagt het nogmaals aan haar mama, die vervolgens haar telefoon pakt en in haar agenda kijkt. "Eh ja dat klopt, dan ben je bij papa" Ik zie aan haar dat het haar ook overvalt. "Maar dat duurt nog wel even hoor", zegt ze en daarmee koopt ze tijd.
Tijd om te bedenken hoe dat nou moet; wakker worden zonder je jarige kind. Niet zingen voor een slaperig snoetje, niet de eerste zijn die haar feliciteert. Ze slikt een keer hevig en kijkt me aan. Ik herken dit gevoel maar al te goed. Ik vraag het meisje wanneer ze jarig is en hoe oud ze wordt. Trots vertelt ze dat ze acht wordt en dat ze dan bij papa wakker wordt, dat hij met haar broers voor haar zal gaan zingen en dat ze daarna een cadeautje krijgt. In één ruk vertelt ze verder; dan komen er ook mensen op bezoek en zullen er slingers hangen. En dan zegt ze; "en weet je wie er ook op bezoek komt?" "Mijn mama, die komt ook taart eten en dat vind ik heel leuk, want dan zijn ze er allebei en dan is het echt feest!"
Zeven is ze nog, maar ze heeft duidelijk haar wensen. Zowel papa als mama op haar verjaardag. Later ook nog een feestje met bezoek bij mama, maar op de dag zelf even allebei zien, voor haar is het dan pas echt feest. Ik ken de ouders, ze zullen hun best doen dit voor hun dochter te regelen. Haar wens staat voorop. Beiden hebben best wel een paar bedenkingen, maar voor hun kinderen nemen ze de juiste beslissing. Ik krijg er een warm gevoel van.....